не особенно

Афтæ райдыдта Гиуæргийы балц ирон дзырдаивады... – Так начался путь Георгия (Бестауты) в осетинской литературе… (Нафи, Чиныг: Бестауты Гиуæрги. Уацмыстæ, 1 том)

Хæст уæлдай стырдæр фыдбылызтæ æрхаста нæ дзырдаивадæн: не суинаг литератортæй кæй ахаста, уыдоны нымайæм ссæдзгæйттæй. – Особенно большое зло война принесла нашей словесности: она унесла более двадцати наших, подающих надежды, литераторов. (Хъодзаты Æ., «Мах дуг», 2005, №1)

Ахæм уацмыстæ ирон дзырдаивады сты Зыгъуытаты Бибойы кадæг «Æфхæрдты Хæсанæ» æмæ Беджызаты Леуаны таурæгъ «Æлбегаты Батай æмæ Барсæгаты чындз». – Такими произведениями в осетинской литературе являются эпическая поэма Бибо Зугутати «Афхардты Хасана» и сказание Леуана Беджызати «Батай Албегати и невестка семьи Барсагати». (Дзуццаты Х.-М., «Мах дуг», 1998, №12)

Цы ма йын бахæс кодтой æппын фæстагмæ – уый мидæггаг кæрты стыр бæстыхайы дыууæ агъуысты ’хсæн къахвæндæгтæ дурастæрд скæнын; уый сыл дзæххор байтыдта, йæ сæрыл та йын цавæрдæр чъиуджын æлыгæй бæзджын фæлтæр сæвæрдта, æмæ-иу уыцы фæндæгтыл уарыны фæстæ азмæлæнтæ нал уыд. – цъыф-иу афтæ ныххæцыд къæхтыл – Последнее, что ему поручили, было вымостить дорожки внутреннего двора, соединявшие два корпуса здания; он их посыпал щебнем, а сверху положил толстый слой какой-то особенно вязкой глины, сделав эти дорожки совершенно непроходимыми после дождя. (Гæздæнты Г., На острове. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Немыцаг студенты ирон æвзагыл ахуыр кæнынæй уæлдай ма ме ’мкусджытимæ дарддæр арæзтам ирон æвзаджы грамматикæ. – Помимо преподавания немецким студентам осетинского языка, мы со своими коллегами продолжали создавать грамматику осетинского языка. ( «Мах дуг», 2008, №3)

Оленин афтæ æнхъæл уыд, æмæ фæлмæст хъæбатыр кавказаг æфсæдтæм йæхæдæг дæр нымад кæуыл уыд, уыдонмæ кæмдæриддæр цингæнгæйæ, дзæбæх цæстæй ракæсдзысты, уæлдайдæр та хъазахъхъ, æмæфсæддон хæцæг адæм, æмæ, уымæ гæсгæ, стыр дисы бацыд, цы ’гъдау ын радтой, ууыл. – Оленин сначала думал, что изнуренное храброе кавказское воинство, которого он был членом, будет принято везде, особенно казаками, товарищами по войне, с радостью, и потому такой прием озадачил его. (Лев Толстой, Хъазахъхъ)